shawgaar 4



     I am not happy with the style of my writing, though I don't expect to write as good as a columnist of the Guardian !

     I wonder whether I can choose an exact subject for my blog and eventually focus on the particular way of writing, e.g writing about the feeling of being living abroad and using the relevant vocabularies, just for a while. Then I can change the subject to the another. The aim would be to work on the variety of subjects, to persuade myself writing regularly and to get used to write in English.

     Being a bit busier than usual didn't give me enough time to write.I will try the different ways to discover the joy of writing in English, not only to pass a kiddy exam in the end of my course but also to build up my confidence when I am living in the territory of English !

Hyde Park



    

shawgaar 3

     It's about six  in the evening.The telephone rings and a number appears on the screen which shows someone is calling from Iran.Easy to recognise the number, my uncle's, who is about sixty-five and retired in 90s.I stare at the phone as I'm speaking to my guest and trying to keep on the conversation without interruption.He suggests me to answer the phone, I refused.

     Soon after, some nostalgic memories begin to flow in my thoughts,remembering a period of two month time when I was staying with my uncle in another city, pretending making up my failure in the school's exam, but I didn't properly.

     From the very first day I arrived the city, I started to discover all the interesting places, parks with playgrounds,cinema,bookshops and cafes. My uncle was treating me with utmost kindness. He offered me some money which seemed a lot to me.I spent all the money in two or three  days and then I realised it was my packet money for a week !

      I didn't practise my lesson but I found some friends,a shopkeeper who was telling old stories about the city when I was drinking my Pepsi sitting on a dirty stool in his shop. A young smart man working at a small shop who I thought he was a writer or a poet,he wasn't actually but I enjoyed his talking on contemporary literatrue.

     I was looking for a valid card phone on the table to call my uncle back when he rang again and I answered. He was trying to speak loudly and pleasant, I tried to play the same .It was Yalda,the longest night in the year and people celebrate as a custom.My uncle was teasing the celebration of Yalda as he used to do with many other traditional ceremonies.He is a kind of person who has lived between his traditional view of life and the reality of the change for ages.

     He asked me if I return home soon and I said yes, in the next a few months.Then, I thought that I had missed him so much.

    

     I haven't  seen my uncle for about five years.

    

shawgaar 2



      I was so tired yesterday. I went so many places, I discovered a book shop with the prices less than a half, spent some money and came home hungry and cold.I ate the food which was left from the night before and went to the coach station to take my guest home.

     My friend has been surprised by the size of the place I live in. I realised he was trying to be polite but he doesn't know that I am a real dreamer ; there is a huge endless fantastic world in my mind which I try to place it in this little room, next to my bed, beside the books.

    I was supposed to start reading the third chapter of Kureishi's book, My Ear At His Heart, but it was to late.I talked to my guest about the book and its writer and he said that he had read something about the author.

    I am going to bed late, very late, same as usual.

shawgaar 1


 I went to Hyde Park yesterday. I walked for an hour and took pictures (I love my mobile phone ! ) It was an amazing scenery of  the Winter.I will share the pictures on the blog when a fault in my computer is resolved.

      I started my Sunday with Radio BBC 4. There was an interesting broadcast about black Muslim communities in London. The broadcaster was speaking to different members of Muslim community, concentrating on black Muslims. I had missed the first minutes of the programme but for the rest , I could clearly acknowledge the main debate : What is the most important issue for a black Muslim ? Identification or Faith ? I liked one of the questions in the programme, asking why the blacks needed to have a separate mosque when Islam claims in the religion, the colour really doesn't matter !? Since I have started asking about the class I am belonging to in The UK, I follow anything around minorities, even religious minorities, the field I have always ignored deliberately.

     Tomorrow a friend of mine coming to see me from Sheffield.A gentleman who I know him since 2007. He was my bilingual dictionary when we were working in a Turkish take-away and we had a very very funny time because of a silly boss we had. The take-away owner was so greedy and doing stupid things to cheat customers and to make money, but his plans usually ended up with trouble or complaint from the customers.Still I remember a night when his lovely daughter,age 5 , was crying for a small pizza that he didn't want to give her and asking her to try Donner Kebab !!! Then I decided to order a small pizza for her from another shop ! Three years passed by, we are still sharing some funny memories of those days.

      Today I was thinking of something to buy,giving to my friend as a present.I didn't find anything in the biggest shopping centre in the city (!!) but I'll try my favourite store,Tk max, tomorrow,something good and nice and  cheap  ... and ... cheaper, when you pay for a present !

??!! What's Wrong

     Well ... ! I need to explain about the plan I have for the next two weeks , or maybe I have to admit making a conspiracy for the Christmas and new year's holiday.


     There are numbers of my friends who haven't been told about the existence of shawgaar.I visit them often,we call each other several times a month. Some of them like A , talk to me almost every day but he doesn't know that I am a blogger . Now I have invited more friends to read my posts and to leave their comments , if they wish to !


      Instead writing two or three essays on the usual subjects, I think it's better to write my daily notes here on my blog, reporting my every day's life during the holiday.My idea is to write short and briefly -hopefully- but could be longer depending on the case.


     So what !??  Nothing really serious.I am just testing my writing, wondering if there is a tiny little hope in writing English or not !


     AND .. to examine the transparency of my privacy !!!! Is it possible for me to talk openly to the people who are completely strangers ?! Where is the exact line which is the border between public and private life ? Why I need to have more readers, more audience ?! Is it necessary to do such a silly project ?!

      I am not sure about these philosophy questions but, I am sure I will learn some new vocabularies,a few phrasal words and some idioms at least, I'll be convinced that I have done what I was thinking about on last Wednesday !

to dive in



     I need to write in English for a while. It is not only for practising my writing but also for the need I think I have to express myself in a different language.

     Tonight I was thinking of the only single luck I have had in my entire life.I mean the ability of speaking my mother language alongside another language from an early age.When I must describe something difficult and I feel I'm short of the words, then I take refuge in my second language, seeking for the right vocabularies.

     It sounds baostfull maybe,but I think I could easily learn some more languages if I had enough time in recent years.I think I had talent to learn at least another two languages ; French and Spanish - now, everything has been changed .I am not certain about none of them plus English !

     However , the only thing I really enjoy at the moment, is to learn English properly, dive in for hours an weeks and months, untill I am satisfied.My goal is to read the novel next to my computer, whithout looking up the words on my dictionary hidden under the newspaper.

 

    

     

something just sad

     We are about to say goodbye to 2010 and wishing all the best for the year ahead.The college is going to be closed from the next week and I am a bit nervous, same as usual , at this particular time !

    

     I don't know why every year, few days just before the new year I feel so sad, so sorrowful, as if I am going to a funeral. I feel like going to bury a small lovely wounded bird when its heart still is beating... but you know it is going to die soon and you have no choice but to put it in a grave and stay in the grief for several days. ( This is one of the earliest memories of my childhood.I used to keep it as a secret, pretending I was a Man and I had to cope with those merciless incidents. I had wounded the bird and then needed doing something to make up  for the crime I committed ; a punishment ! )

     I knew quite lots of people who don't feel happy in the beginning of the new year, especially people living in the place where I used to live.We grew up in war and violence, in poverty and mercilessness. Although we had the great expectations and fantastic daydreams, all the moments of our dreams was covered by the grey collor of the sorrow.

     I know... and I am really sorry...! This is not an appropriate note for greeting a new year, but this is the only room where I can speak in freely.I try to talk to my readers directly, as well as to myself, to feel relieved  when I finished writing.This is the dark side of the writing,harmful for our readers but a great relief for us.

     But I am sure we are going to feel better as the time goes by, The future is bright and our beloved children will touch the beauty of the new year and we won't remember all these years we walked through in the dark.

     

بریتانیای کبیر

     گاهی فکر می کنم اینجا، بریتانیا، آخرین نقطه ای روی کره ی زمین است که آدم بخواهد دست آخر جل و پلاسش را در آن پهن کند. کنگر بخورد و لنگر بیندازد. جایی که بهترین و بدترین موجودات زمین کنار هم زندگی می کنند و بعید است کسی بتواند به راحتی دیگری را گاز بگیرد !
     شباهت زیادی با کشتی نوح دارد.با این تفاوت که ما نمی دانیم در ماجرای طوفان نوح، وقتی همه ی آن مخلوقات عجیب و غریب توی کشتی کنار هم بودند،چه اتفاقاتی افتاد!؟ آیا هیچ درگیری خاصی بین آنها پیش نیامد؟! کسی به دیگری حمله نکرد؟! کسی سهم بقیه را بالا نکشید؟! تا آنجا که خاطرم هست، توی داستان نوح هیچ درگیری و دعوایی گزارش نشده است.
    
    

...

        مدت هاست با خودم قول و قرار پنهانی بسته ام، اینکه به هیچ چیزی خودم را عادت ندهم.حتی اگر چیز خوبی باشد. منظورم از رفتارهایی است که که در زندگی روزمره مانند یک بیماری روانی آنقدر تکرار می شود که در غیاب آنها آدم احساس می کند چیز مهمی را گم کرده است،اشتباه بزرگی مرتکب شده و برای جبرانش بی قراری می کند.


      سیگار کشیدن،تلویزیون نگاه کردن، ده دوازده تا لیوان بزرگ چای خوردن و از همه بدتر،نشستن پای اینترنت و چند تا سایت تکراری را دوره کردن، نمونه ای از آن رفتار های بیمارگونه است که تا حدی توانسته ام با آنها مبارزه کنم.بعد از کنار گذاشتن سیگار-یکی از شاهکارهای زندگیم- تلویزیون را هم حذف کرده ام. تلویزیون،اجازه نمی دهد چیزی را که واقعا دوست داری انتخاب کنی.همه چیز را خوب و بد به خورد آدم می دهد.بعد،آدم را به نشستن جلوی همه ی آن آت و آشغال ها معتاد می کند.استفاده از اینتر نت را برای تماشای برنامه های تلویزیونی ترجیح می دهم.مخصوصا یوتیوب که ایده ی بسیار خوبی برای جایگزینی تلویزیون است.با چندین هزار برنامه که در انتخاب آنها محدودیتی وجود ندارد.


     این دو سه روزه که خط اینترنت مشکل پیدا کرده و مرتب قطع و وصل می شود،تازه فهمیده ام خیلی شدید به اینترنت عادت کرده بودم.در نبودش سرگیجه می گرفتم و نمی دانستم به کجا بروم، چه دری را بکوبم،چه خاکی به سرم بریزم...!!؟؟ امروز به کافی نتی همین نزدیکی ها رفتم.باید فرمی را آنلاین پر می کردم.در راه داشتم خودم را فریب می دادم که کار و بارم بدون اینترنت نمی گذرد،در حالیکه بیشتر از نیم ساعت لازم نداشتم،دوساعت تمام نشستم پای اینترنت و طبق معمول سایت های دلخواهم را هر چند دقیقه یکبار نگاه می کردم.در آن چند دقیقه هیچ چیز خاصی به سایت اضافه نمی شد.


     به کتابهایم که در گوشه ی اتاق کز کرده اند،نگاه می کنم.خیلی هایشان را نخوانده ام.آخرین کتاب آذر نفیسی را ناتمام رها کرده ام. رمان کوچک حنیف قریشی مثل همیشه کنار سی دی ها در انتظار فرصت مناسبی برای خوانده شدن است. کتاب ناتالی گلدبرگ درباره ی نوشتن، بعد از آن مطالعه ی یک ساعته در پارک روبروی کتابفروشی، دیگر نه خوانده شده ، نه حتی لمس شده است. 


      خرابی اینترنت را به فال نیک می گیرم و می روم سراغ کتابها. در ضمن فرصتی دست داده است خودم را ازاین عادت بیمار گونه ی نشستن پای اینترنت خلاص کنم.

My Trilingual Life In The UK

     امروز ساعت ده صبح بیدار شدم.دیدم توی قفسه چای نمانده بود.مجبور شدم قهوه درست کنم، بدون شیر.شیری که توی یخچال بود تاریخ مصرفش گذشته بود.
     خبر ها را روی اینترنت چک کردم.به قول مجری پارازیت ،همه ی خبر ها  خبر بده...!
     یادم افتاد چند روزی بود به یکی از آهنگ های زیبای کوردی فکر می کردم که «عومه ر دزه یی » با آن صدای دلنشین خاطره انگیزش می خواند.تا وقتی که بیرون رفتم همان چند تا آهنگ مشهورش را پشت سر هم گوش دادم.
     در حالیکه گورانی «عو مه ر دزه یی» هنوز توی سرم داشت وول می خورد،سعی می کردم جمله هایی را به زبان انگلیسی در ذهنم ردیف کنم تا در ملاقاتی که داشتم از آنها استفاده کنم. برای در خواست کار به جایی رفته بودم که مدیرش را هنوز ندیده بودم و گفته بودند بعد از ظهر شنبه به فروشگاه می آید. 
      به فروشگاه که رسیدم،یکی از آن ژست های احمقانه را گرفتم که در اینجور شرایط لازم است از خودت نشان بدهی.انگار نه انگار شب قبلش دیر خوابیده ام،صبح با قهوه ی بدون شیر به ده تا خبر بد گوش داده ام و ساعتی هم پای چند ترانه نوستالوژیک کوردی نشسته ام.
    یکی از فروشنده ها مدیر را صدا کرد.مرد گنده ای با خوشرویی جلو آمد و من در نگاه اول حدس زدم با آن پوست سفید و موهای بور باید لهستانی یا روسی باشد.کمی که حرف زدیم،دیدم نیشش باز شد و به انگلیسی گفت فکر می کنم شما ایرانین باشید ! بله !! ایرانین هستم.
     ناگهان همه چیز صد و هشتاد درجه تغییر کرد.شروع کردیم به خوش و بش کردن و دری وری گفتن و چرت و پرت بافتن که ربط زیادی هم به درخواست کار من نداشت.من که کمی جوگیر هم شده بودم،کم مانده بود از روی پیشخوان بپرم رو ی سر و کولش.
   در پایان بدون اینکه نتیجه ی مشخصی دستگیرم شود قرار شد در یکی دو روز آینده رزومه ی کاری برایشان بفرستم.بیچاره هم کاره ای نبود.از لابلای حرف ها و پز دادن هایش فهمیدم که خودش هم کارش را با چنگ و دندان گرفته از دست ندهد.

     غروب که برگشتم،چند کلمه ی قشنگ و عاشقانه ی کوردی از ترانه ی عومه ر دزه یی،توی سرم هنوز می چرخیدند.این کلمه های رمانتیک و شاعرانه گاهی با فحش های بد فارسی برخورد می کردند که بعد از خواندن خبرهای صبح،در کله ام مانده بودند.اما با خودم انگلیسی فکر می کردم:
I'm starving...! I need to cut my hair...! I have to call home
      بعد متوجه شدم که مدت هاست دارم در یک روزمرگی سه زبانه زندگی می کنم،بدون اینکه واقعا متوجه شده باشم.بدون اینکه هیچکدام از این سه زبان را به درستی یاد گرفته باشم.

The Dream Life Of Angels

   

   It's about three in the morning.I am awake,watching a film for the third time in the recent months.The film centres on the friendship between two girls who start staying together in a house and sharing different ideas.I feel so familiar to the story as if I have been living in the similar atmosphere for a long time,which I haven't actually.

     The Dream Life Of Angels ( Created in France-1998) is a thought-provoking movie,telling the story of the innocence.Although I know it's going to end up with death and loss, I don't want to miss even the seconds.

     I thought I needed to talk to someone in the middle of the film and just came up with the idea of writing a brief review here on my blog. That's all...!

سلاوی ژیژک

     سلاوی ژیژک، شخصیت محبوب من در این روزهای ساکت و سرد است.فیلسوف شصت ساله ای که مانند ستاره های سینما روی صفحه ی تلویزیون ها ظاهر می شود.در کنفرانس ها سخنرانی می کند و هر جا که می رود دوربین خبرنگار ها را به دنبال خود می کشاند.شوخ طبع و با مزه است.در واقع رمز محبوبیتش در اروپا - جدا از نوشتن دهها کتاب و مقاله- همین شوخ طبعی اوست.اروپایی ها  جدیت بیش از حد را خوش ندارند.در خلوت و تنهایی خود،آدم های عبوس و متفکری هستند، اما در میان جمع بیشتر دوست دارند مثل احمق ها بخندند و خودشان را به دست یک خریت مصنوعی بسپارند.(این طرز حرف زدن را از استادم ژیژک یاد گرفته ام...!!)

     در سایت ایران امروز به مطلبی درباره ی ژیژک برخوردم با ترجمه ی شیوا فرهمند راد.از این فیلسوف بامزه جوکی نقل شده است که آن را قبلا نشنیده بودم و چون برایم جالب بود همین جا می نویسم که ماندگار باشد و نام «سلاوی ژیژک» را در خاطرمان ثبت کند، هر جا چیزی از او دیدیم حتما بخوانیم و ضمن اینکه لذت می بریم، چیزی هم بر دانسته هایمان اضافه شود.

     - من یک خبر خوش برایتان دارم و یک خبر بد.
     - پس خبر بد را اول بگویید.
     - شما سرطان دارید و دو ماه بیشتر زنده نمی‌مانید.
     - عجب! پس خبر خوش شما چه می‌تواند باشد؟
     - شما آلزایمر هم دارید و تا رسیدن به خانه یادتان می‌رود که سرطان دارید.

    

      

old battles

    

     It's hard to write these days because I am so busy with my thoughts and my works,quite lots of things to do apart of those I've put them off until another chance.Looking for a new job,concentrating on my course in English and trying to be up to dated with all the news and so on ...!

      Occasionally I dream in English and I think this is the time either I need to confirm English as my third language and keep learning  , or to  leave it right here on this stage, flattering myself that I have done my best and actually I don't need to spend more time on.

      To be honest,I am still struggling my old battles,asking my old mouldy questions that why I am here...? where am I..? what can I do...? what would I do...? And looking for the way to achieve what I promised myself years ago.

      Despite of all the questions which are left out, now I've stopped calling myself a sacrifice.I have been absolutely convinced that I was only a tiny part of a smallest group of my generation.I just born in a critical period of time accidentally and no one knows I could have a better life if I was in a different history or place.

      As long as I am here on the earth, walking, breathing and dreaming like millions of others,that's the main thing.

...

     فکر می کنم نوشتن در این وبلاگ درباره ی دیگران چندان کار درستی نباشد.مخصوصا در مورد کسانی که اطلاعی از آنچه درباره شان نوشته می شود ندارند و من با خیال راحت برداشت های شخصی خودم را در موردشان می نویسم.منظورم این است که زیاد با مبانی اخلاقی همخوانی ندارد.

     نوشتن در باره ی «کریستوفر» هم کمی ناراحت کننده است.کاش همان دو پست قبلی را هم نمی نوشتم.

     کریستوفر،این روزها کمتر به کلاس می آید.کسی درباره اش چیزی نمی گوید.هفته ی پیش کلاس را نیمه کاره رها کرد و تا دو روز قبل غایب بود.سه شنبه ،با همان کوله پشتی همیشگی پیدایش شد.در حالی که هوا به شدت سرد بود،او تنها یک تی شرت نازک تنش بود.
     وقتی رسید با چند تا از ماها خوش و بش کوتاهی کرد و برای من هم که دورتر نشسته بودم دستی تکان داد.به شدت لاغر شده بود و من فکر می کردم چطور یک انسان می تواند ظرف یک هفته آنقدر وزن کم کند !
      طبق روال همیشگی یکی دو بار درس را رها کرد و از کلاس بیرون رفت.هر بار هم کوله پشتی اش را با خودش می برد.خیلی آرام و افسرده شده بود و چند باری هم که صحبت کرد، کلماتش نامفهوم بود و انگار نیروی کافی برای حرف زدن نداشت.
   وقتی که او در کلاس حضور دارد، کلاس در سکوت فرو می رود.تنها معلم است که حرف می زند و بقیه به ندرت چیزی می گویند یا سوالی می پرسند. در غیاب کریستوفر اما، کلاس سرزنده تر است.شوخی  ها و مسخره بازی های بیشتری هست و بحث های جنجالی زیادی در می گیرد.شاگردها به نظر می رسد از کلاس لذت بیشتری می برند.
     اما کریستوفر از تمام این چیزها محروم شده است.به شدت افسرده است و فکر می کنم هنوز تا اندازه ای می تواند بفهمد که بیماری اش او را به طرز غم انگیزی از زندگی طبیعی دور کرده است.
     بدون آنکه خواسته باشم،بیشتر از همیشه به او فکر می کنم.

     گاهی آنچنان شیفته و مشتاق شنیدن و یاد گرفتن چیزهای تازه هستم که نمی توانم به شیوه ی زندگی کردنم نظم و نظامی بدهم.
     حوالی نیمه های شب، از سر کار که برمی گشتم ، در راه به برنامه ی هفتگی Hard Talk فکر می کردم که هر هفته از بی بی سی پخش می شود.یک گفتگوی ویژه ی بسیار جالب با شخصیت های معروف جهان.داشتم فکر می کردم که مدتها بود آن را پیگیری نمی کردم.

     به خانه که رسیدم بلافاصله رفتم سراغ اینترنت و در آرشیو بی بی سی چند قسمت از برنامه های قدیمی را نگاه کردم.گفتگویی با سلاوی ژیژک، که یادم افتاد چند ماه پیش در یوتیوب نگاه کرده بودم، اما هنوز جذابیت داشت.بعد ، مصاحبه ای با جورج گالوی، که تصویر واقعی تری از این شخصیت سیاسی منفور در ذهنم ساخت.طنزی که جورج گالووی به نقل از پدربزرگش گفت خیلی برایم جالب بود :خورشید امپراطوری بریتانیای کبیر هیچگاه غروب نمی کند چرا که خدا به انگلیسی ها در تاریکی اعتماد ندارد!! (نقل به مضمون)

     با اینکه خسته بودم نمی توانستم از وسوسه ی تماشای برنامه ی دیگری رها شوم.گفتگو با هوگو چاوز را انتخاب کردم که به دلیل زیرنویس انگلیسی واقعا خسته کننده بود.دست آخر ، مصاحبه با توری اموس، خواننده ی قدیمی آمریکایی الاصل.

     کمی پیش از روشن شدن هوا خوابم برد. بیدار که شدم دوباره رفتم سراغ آرشیو و دوتا برنامه ی دیگر این سری گفتگوهای ویژه ی بی بی سی را نگاه کردم.گفتگو با خیرت ویلدرز،نماینده ی دست راستی پارلمان هلند که فیلمی بر علیه اسلام تهیه کرد و یکی از سر سخت ترین مخالفان خارجی ها در هلند است. در بخشی از این گفتگو ، ویلدرز با اشاره به مهاجران مسلمان، می گوید بعضی ها لیاقت این دموکراسی را ندارند ! دیدم من هم بارها همین جمله را به کار برده ام.از خودم پرسیدم آیا من هم مانند ویلدرز یک نژادپرست تندرو نیستم!؟ با این تفاوت که من دارم درست بر ضد خودم حرف می زنم. فکر نمی کنم کسی بتواند این گفتگو را ببیند و بعد بتواند به راحتی از مواضع این نژادپرست دوآتشه دفاع بکند.

   همچنانکه دومین چایم را می نوشیدم، پای گفتگوی دیگری نشستم با نویسنده ی جوان فمنیستی به نام کت بنیارد.

    برای رفتن به کلاس دیر شده بود.نرفتم.نشستم به سرزنش کردن خودم که هیچ آدم عاقلی نمی نشیند در فاصله ی چند ساعت پنج شش مصاحبه را گوش بدهد، بی آنکه واقعا ضرورتی داشته باشد.

     بیشتر که فکر کردم، دیدم من آدمی هستم که گاهی از فکر کردن به همه چیز و همه کس ، واقعا خسته می شوم.دلم می خواهد گاهی کسان دیگری به جای من فکر کنند و حرف بزنند.احتمالا همه اش درباره ی اشتیاق به یادگیری و شنیدن نیست.شاید نوعی گریز زدن باشد. فرار به پستوهای ناپیدایی از روح و روانم، که برخی واقعیت های تلخ را برای ساعت هایی نامرئی می کنند.

    با اینهمه این نوع خود آزاری ها، به من یادآوری می کنند که وقتی که میلیون ها انسان در تمام دنیا رنج می کشند، دست کم صدها نفر لازم است برای آنها تلاش کنند و عذاب بکشند..... و من درمی یابم که هیچ کاری برای هیچ کسی نکرده ام. واقعا شرم آور است...!


    

دلتنگی های خیام وار من

 
     چند روز پیش فرصت کوتاهی دست داد  به قبرستان زیبایی در همین نزدیکی ها بروم و قدمی بزنم و به  دنیا و مافیها فکر کنم و همه ی آن چیزهایی را که از دوران خردسالی از خیام و خیام وارگی آموخته ام، دوباره مرور کنم.
     به زیبایی مرگ بیندیشم و به زیبایی آنهایی که دو سه پیشتر ز ما مست شدند...!

   با گوشی موبایلم عکس هایی گرفتم و بر خلاف انتظارم عکس ها چندان بد هم از آب در نیامدند.

دوباره از کریستوفر

      تقریبا همه ی شاگردهای کلاس به شرایط روحی کریستوفر پی برده اند.رفتار هایش نا هنجار تر شده است.زیر چشم هایش گود رفته و کبود شده.ناگهان از کلاس بیرون می رود و وقتی که بر می گردد با صدای بلند با خودش حرف می زند.کسی اما به روی خودش نمی آورد.

     دو روز پیش وقتی به کلاس آمد برایم یک لیوان چای گرفته بود.درس هنوز شروع نشده بود ،اما همه ی شاگرد ها بودند و البته کسی تعجب نکرد.با صدای کمی بلند طوری که بقیه بشنوند ازش تشکر کردم.اما لیوان کاغذی چای تقریبا نصفه بود و من حدس زدم خودش هم کمی از آن خورده بود. کمی که دقت کردم دیدم چای روی لبه ی لیوان خشک شده و کریستوفر قبلا کمی از آن نوشیده بود! تصور کنید چه حالی داشتم وقتی لیوان را جلو دهانم نگاه می داشتم و وانمود می کردم چای می نوشم.کریستوفر رو برویم نشسته بود و نمی دانستم به من خیره شده بود یا به پنجره ی پشت سرم؟!

     نمی دانم تا کی می تواند در این کلاس بماند.احتمالا بعد از پایان تعطیلات یک هفته ای میان ترم ، کالج عذرش را خواهد خواست.اگرچه ،اینجا در انگلستان ،به همین سادگی ها نمی توانند کسی را از کلاس محروم کنند مگر اینکه دلایل خیلی محکم و مدارک کافی برای محرومیت وجود داشته باشد.کریستوفر ، با اینکه یک بیماری شدید روحی دارد ، برای کسی مشکل درست نکرده است.مزاحم هیچکس نیست.

     می بینم که در بیشتر لحظه های حضورش در کالج، عذاب می کشد.اما مطمئن نیستم خودش از این رنجی که می برد آگاهی دارد یا نه!؟ دیدنش با این حال پریشان آزارم می دهد.چیزهایی را از کسان دیگری به یادم می آورد و ناراحتم می کند.در راه کالج به او فکر می کنم و وقتی که بر می گردم دقیقه هایی طولانی تصویرش در ذهنم باقی می ماند.

     دلم برایش می سوزد و هم زمان یا د گفته ی رفیقم، محسن،می افتم که به نقل از مادرش می گفت: اگر دلت برای کسی بسوزد مثل او خواهی شد! و بلافاصله مثال می آورد که مثلا اگر دلت برای یک معتاد بسوزه ، معتاد می شوی !

    

کریستوفر

     دیروز همکلاسی آرام ما، مصطفی، از معلم خواست به او اجازه بدهد در یک فرصت دو دقیقه ای مطلبی را به کلاس توضیح بدهد.من ابتدا خوشحال شدم.با خودم یک لحظه فکر کردم مصطفی می خواهد در مورد رفتارهای عجیبی که در این مدت از خودش بروز داده برای بقیه عذرخواهی کند.

     گاهی از معلم اجازه می گرفت که کلاس را ترک کند چون نمی توانست ادامه بدهد.اما بعد از چند دقیقه به کلاس برمی گشت و بدون هیچ توضیحی دوباره سر جایش می نشست و برای مدت زیادی سکوت می کرد و به پنجره خیره می شد.گاهی هم بهترین دانش آموز کلاس بود و هیچ سوالی را بدون پاسخ نمی گذاشت.

     هفته ی پیش اما من دریافتم که از یک نوع بیماری روحی ،چیزی شبیه پارانوئید رنج می برد.می گفت که  بیخوابی شدید دارد و از سال دوهزار میلادی دچار بیخوابی شده.دور چشم هایش به شدت کبود شده بود و من حدس زدم دارویی مصرف کرده باشد.

     از آنجا که همیشه رفتارش با دیگران مودبانه و احترام آمیز بود ، من شگفت زده شدم و قتی دیدم در بوفه ی کالج روی لبه ی پنجره بر آرنجش تکیه داده و پاهایش را روی صندلی گذاشته بود.حتی کمی خجالت می کشیدم کنارش بنشینم.وقتی نزدیکش شدم بر خلاف همیشه از جایش تکان نخورد.در حالیکه با زبان کردی باهاش احوالپرسی می کردم  او با یک انگلیسی خیلی رسمی از من خواست  برایش یک فنجان چای با شیر بگیرم.به سختی سعی می کرد پولش را از جیبش در آورد که من گفتم بی خیال باشد و برایش چای گرفتم.
     تا اینجای کار اشکالی نمی دیدم، اما وقتی که چای را با خودش به کلاس آورد و روبروی من نشست و با نوشیدن هر جرعه ی آن تشکر خاصی از من می کرد،فهمیدم که مشکلی اساسی دارد.دو سه روز پیش وقتی که ناگهان از کلاس بیرون رفت و بلافاصله برگشت ، دیدم معلم بیچاره سرگیجه گرفته و کم مانده بود عصبانی شود.یادداشت کوتاهی برای معلم نوشتم و توضیح دادم که احتمالا مصطفی یک بیماری جدی روحی دارد.

     دیروز بلاخره مصطفی تصمیم گرفت به مدت دو دقیقه برای کلاس حرف بزند.اما سخنرانی کوتاه مصطفی با پیش بینی من همخوانی نداشت.مصطفی که انگلیسی را بهتر از بیشتر دانش آموزان کلاس صحبت می کند به ما گفت که مسئله ی مهمی در زندگی اش اتفاق افتاده و لازم است به همه بگوید.اینکه نام او دیگر مصطفی نیست. اسم او به کریستوفر تغییر داده شده.او مخصوصا تاکید کرد که این نام از طرف خداوند به او اعطا شده و هیچ ارتباطی به کریستف کلمب ندارد ! وقتی حرفهایش تمام شد از معلم به خاطر زمانی که در اختیارش گذاشته بود تشکر کرد و از ما خواست که دیگر هیچگاه با نام قبلی اش او را صدا نکنیم. در پایان کلاس برای من و یک همکلاسی دیگر توضیح داد که چگونه یک پرنده نوک طلایی از مقابل پنجره ی خانه اش گذشته و اسم کریستوفر را تکرار کرده است.پرنده ی نوک طلایی از طرف خدا ماموریت داشت این نام را برایش به ارمغان بیاورد.

     در راه که می آمدم باخودم فکر می کردم که شرایط مصطفی را درک می کنم.من هم می توانستم به سادگی به این بیماری دچار شوم اگر این همه دوستان و آشنایان دور و نزدیک نداشتم و مانند مصطفی در خلوت مطلق روزگار می گذراندم، آنگونه که خودش برایم توصیف کرده بود.



    

نا پرهیزی

     امروز سر کار نرفتم. وقتی که در کلاس بودم تلفنی به یک شام غیر رسمی دعوت شدم.فرصتی هم بود تا امانتی را که از سفر آورده بودم به میزبان تحویل بدهم.

     به خانه آمدم و ساندویچی را که گرفته بودم خوردم.کار از محکم کاری عیب نمی کند.ممکن بود فضای مهمانی جوری باشد که آدم نتواند راحت شامش را بخورد. این اولین باری بود که با این آشنای قدیمی خانوادگی ملاقات می کردم.از طرفی شام هم کوفته تبریزی بود که من ممکن بود در خوردن کمی تعارف کنم و رژیم گوشتی را به هم نزنم.

     اما پیش بینی هایم درست از آب در نیامد.شام خیلی خوبی بود. کوفته ها بزرگ بودند و با یک چیزهای شیرین پر شده بودند.نصف کوفته را که خوردم فهمیدم که دیگر توان تمام کردن باقی پروژه را ندارم. ... و درست در لحظه ای که تعارفات معمول را برای دست کشیدن از غذا شروع کردم با هشدار صاحبخانه مواجه شدم که بدون خالی کردن بشقابم حق ندارم سفره را ترک کنم.

     حالا مجسم کنید چه احساسی به شما دست می دهد وقتی که یک ساندویچ سنگین میل کرده اید، درست یک ساعت قبلش، یک شلوار تمیز و یک پیراهن اطوزده پوشیده اید و سعی می کنید در ضمن شام اختیار کلمه هایی را داشته باشید که از دهانتان بیرون می زنند و درست جلو چشمتان یک کوفته تبریزی گنده به شما نیشخند می زند که باید تمامش کنید....!!؟؟

     ...اما همه چیز به خیر و خوشی گذشت.دقایقی بعد من روی مبل لم داده بودم و با صدای بلند داشتم حرفهای گنده می زدم.کوفته تبریزی مذکور ، کار خودش را روی مخم کرده بود!

    بیشتر راهی را که با قطار مترو رفته بودم، پیاده برگشتم.دست آخر یک چیپس بزرگ هم گرفتم و نرسیده به خانه ترتیبش را دادم.

     در کل شب خوبی بود.سعی کردم به هیچ چیز بدی فکر نکنم.از هوای دلپذیر و غمناک پاییزی لذت ببرم.نسیمی را که در خیابان های ارام لندن می وزید استشمام کنم و به داستانی بیندیشم که داشت در ذهنم شکل می گرفت ؛ داستان کشته شدن خدمتکاری به دست یکی از شاهزاده های سعودی در لندن.گزارش دادگاهش را در بی بی سی خواندم و برایم سوژه ی یک داستان شده بود.

گزارش کوتاه سفر

     سفر سرانجام به آخر رسید.من اما هنوز در سفرم.به کارهایی فکر می کنم که می بایست انجام می دادم و ندادم.حرفهایی که باید می گفتم و نگفته باقی گذاشتم.فکر می کنم ای کاش برای بعضی ها وقت بیشتری می گذاشتم.

     قبل از سفر توی ذهنم نقشه کشیده بودم برای هرکسی به اندازه ای که لازم بود زمان برای حرف زدن و قدم زدن در نظر بگیرم.اما به هیچ شکلی میسر نمی شد.سعی می کردیم شب ها دیر بخوابیم و روزها زود بیدار شویم و در فرصتی که بود بیشتر همدیگر را دریابیم.اما جور در نمی آمد.

     هنوز هم گاهی چیزی به ذهنم می رسد که باید به کسی می گفتم و نگفته بودم.مخصوصا توی هواپیما جزئیات بیشتری به یادم می آمد.مثلا به بچه ها که افتاده بودند به جان درخت انار و انارهای کوچک نرسیده را تاراج می کردند قول دادم برایشان انار بخرم اما نخریدم.با اینکه آنها همان یکی دوساعت دیرتر یادشان رفت اما من فراموش نکرده بودم.

     کاش بعضی ها هم می توانستند بیایند و به جمع ما ملحق شوند. ...و خیلی چیزهای دیگر...

     در کل بسیار عالی بود و من احساس می کنم انتظارم از این سفر تا حد زیادی برآورد شد.

سفر

      نمی دانم در این دو هفته ای که نیستم، چقدر می توانم به وبلاگم برسم.ممکن است اصلا فرصت نوشتن نداشته باشم.اما اگر به اندازه ی همین ساعت های کوتاه نیمه شب وقت داشته باشم و البته دسترسی به اینتر نت، احتمالا خواهم نوشت.

     خودم را برای یک گیجی و خنگی احمقانه آماده کرده ام که همیشه در روزهای آغازین مسافرت دچارم می شود.همچنین باید آماده باشم برای هیجان و اضطراب شدیدی که معمولا بعد از بازگشت ، برای چند روزی گریبانگیرم می شود.

      همین که برگشتم بلافاصله کارم را شروع می کنم.کلاس های همیشگی هم در راهند.فکر می کنم امسال بتوانم بهتر از همیشه از پس این مسافرت دور بر بیایم.

     گروه مهمی از خوانندگان وبلاگم را ملاقات خواهم کرد و از نزدیک در مورد چیزهایی حرف خواهیم زد که در این وبلاگ با هزار و یک اشاره درباره شان بحث کرده بودیم. 

دوباره از همان سالها...

     سالها پیش، در آن سالهای عرفان زدگی و طوفانی نوجوانی، صندوق چوبی کوچکی را در زیرزمین خانه گذاشته بودم و چیزهایی را در آن قایم می کردم.از عکس های کوچک و سیاه سفید بهروز وثوقی و داریوش گرفته تا ورق پاره ای از دیوان جیبی اشعار حافظ در آن یافت می شد.

    حالا که به حماقت شیرین آن سال ها فکر می کنم ، نمی دانم باید متأسف باشم یا مفتخر...!؟ حتی به نسبت هم سن و سالهایمان در آن دوران ، ما بیش از حد احساساتی و شاعر مسلک و عرفان زده بودیم.رفتارهایمان بسیار سنتی بود ، اما از درون، در رؤیای یک دنیای کاملا مدرن غربی می سوختیم.

     ماجراهایی که بعدها پیش آمد، مصیبت ها و مرگ ها و آوارگی ها، خراش هایی بر صورت احساسات ما زد که دیگر هیچگاه ردشان پاک نشد.من اما همیشه ، به آن صندوقچه ی اسرار نوجوانیم فکر می کنم.لحظه هایی که در خلوت آن زیرزمین نمور محتویاتش را زیر و رو می کردم، هر بار که چیز تازه ای بر آن می افزودم ، احساس می کردم در برابر معبد مقدسی از احساساتم قرار گرفته ام.روح و روانم تازه می شد و رؤیاهایم روشن تر و شفاف تر از پیش بودند.یک نوع کشف و شهود عرفانی بود.در واقع بسیار هم مذهبی بودم.اگرچه از نوع خیام وار آن. نمی دانم چه شد که بعدها تا آن حد با عرفان و دین و مذهب بد شدم و ذره ای در مقابلشان کوتاه نمی آمدم.راستش، هنوز هم دلایل ضد مذهبی شدنم برایم روشن نیستند.

     ....الغرض، این وبلاگ درب و داغان بی در و پیکر هم شده عین همان صندوقچه ی اسرار که برایم حکم یک معبد مقدس را داشت.نوشتن همیشه برایم یک جوری حالت تقدس و پاکی دارد.حتی آن وقتهایی که دارم از زشتی های بیرون و درون خودم می نویسم.اینجا نمی توانم با کینه و بغض و عصبانیت روزمره بنویسم.اینجا وقتی می خواهم چیزی بنویسم، احساساتم اندکی رقیق تر می شوند.روحم آلایش کمتری دارد و روانم در آرامشی هر چند نسبی به سر می برد.

     اینجا معبد کوچک و آرامی برای نیایش واره ها و گلایه های روزانه است.دقیقا نمی دانم برای که می نویسم یا به که می نویسم.هر چه هست تنها دقیقه هایی بعد از نوشتن ، آرام می گیرم و دوباره برای آغازی تازه ،توان از دست رفته و تحلیل شده ام را باز می یابم.

نویسندگی

     مدت هاست که دیگر آرزو نمی کنم یک نویسنده ی خوب باشم.رؤیای نویسنده شدن ، مانند بسیاری از آرزوها و رؤیاهای دیگر، از ذهن و روانم پاک شده است.حتی فکر می کنم چه خوب که یک نویسنده ی حرفه ای نشدم.اما تلاش کاهلانه ام برای نویسندگی ، دست کم، این توانایی اندک را به من داده است که به راحتی بنویسم.با آزادی تمام و بی آنکه اسیر قید و بند های خود خواسته و نا خواسته باشم.

     نوشتن، چیزی شبیه قدم زدن با یک دوست صمیمی در یک بعد از ظهر خنک است.در ساحل یک دریای آرام و در وزش ملایم نسیم.قدم زدن با دوستی که مدتها ندیده ای و حالا می خواهی در یک دیدار کوتاه ، تمام اتفاقاتی را که در غیابش افتاده است ، تعریف کنی.احساس آرامش می کنی و آرزو می کنی آن بعد از ظهر دل انگیز ساعت ها ادامه پیدا کند.

    هر روز یکی دوساعتی را به خواندن نوشته ها و وبلاگ های آشنا می گذرانم.مجموعه ای از شادی ها و غم های کوچک و بزرگ را پیش رویم می بینم.در بیشتر موارد حرفی برای گفتن ندارم.کاری از دستم ساخته نیست.اما خوشحالم که می بینم همه دارند می نویسند.نوشتن به روح و روان ما آرامش می دهد.اعتماد به نفس ما را بالا می برد و نمی گذارد ترس های درونی بر جان پریشان مان چیره شوند.

     نوشتن، ما را مهربان تر و صمیمی تر و صبور تر کرده است.

     امروز در سایت زمانه مطلبی خواندم که نوشته بود : « نویسندگی، نوشتن به دیگری است نه نوشتن برای دیگری...». ما داریم به یکدیگر می نویسیم.داریم با زبانی متفاوت به یکدیگر می گوییم که چه اندازه احساس های مشترک داریم و به نوشته های یکدیگر نیازمندیم.

    

    

    

    

کتاب ها... !

     کتابهایی روی میزم مانده اند که هنوز فرصت خواندن آنها را پیدا نکرده ام.کتاب هایی از اورهان پاموک، مارگریت اتوود،خالد حسینی و حنیف قریشی.

     به سختی، به یاد می آورم این کتاب ها را با چه شور و اشتیاقی خریده بودم.در روزهای نخست صفحه هایی را خوانده بودم و بعد رفته بودم سراغ دیگری و خواندنش را نیمه کاره رها کرده بودم.مانند کودکی که در یک مغازه ی بزرگ اسباب بازی فروشی رهایش کنی و بیچاره از فرط هیجان نتواند اسباب بازی دلخواهش را انتخاب کند.همه را دوست دارد و در عین حال امکان ندارد همه ی آن اسباب بازی ها را داشته باشد.من هم دلم می خواست همه ی آن کتابها را در فاصله ی کوتاهی خوانده باشم اما ممکن نبود.از سویی با زبان انگلیسی هم بیشترین مشکل را داشتم- هنوز هم دارم...- . یک دیکشنری کت و کلفت و سنگین را گذاشته بودم بغل دستم و گاهی به آن مراجعه می کردم.

     بعد ها دیگر حوصله ی یادگیری و خواندن به زبان انگلیسی را نداشتم.یک تنبلی و سستی ابلهانه و بیمارگونه ای بر ذهنم جا خوش کرده بود و همه اش ناخن می کشید به اعصابم که بی خیالی سر کنم و با همان زبان مستمند مادری روز ها و شب ها را به سمت آینده های ناپیدا هدایت کنم...!!! ( حتی باید اعتراف کنم که کمی هم از زبان انگلیسی بیزار و متنفر شده بودم )

     دیروز اما گذارم به بهترین کتابفروشی اینجا افتاد.تقریبا یک ساعتی را لای قفسه ها چرخیدم و دست آخر کتاب خوبی در مورد «نوشتن» گرفتم.به پارکی در آن نزدیکی رفتم و دیباچه ی کتاب را خواندم.زبان خیلی روان و ساده ای داشت.

     امیدوارم این شور تازه ی خواندن همچنان در قلبم زنده بماند.

خواب هایم رهایم نمی کنند...

     دیروز از ساعت هفت صبح بیدار بودم.روی تختم دراز کشیده بودم و طاقباز به سقف خیره شده بودم.

     فکر می کردم چگونه می توانم از تأثیر خواب هایی که می بینم رها شوم.گاهی در خواب اتفاقاتی را می بینم که یک جورهایی دنیای واقعی را برایم پیشگویی می کنند.کارهایی که انجام داده ام و درباره ی خوب یا بد بودنشان  شک دارم، در خواب می بینم که چه نتیجه ای به بار خواهند آورد.

     این روزها درگیر مشکل بسیار بزرگی شده ام.در واقع و بنا بر ضرورت هایی، ناچار شده ام در حل و فصل مشکل بزرگی  دخالت کنم.با خودم کلی کلنجار رفته ام که آیا دارم داوری خوبی می کنم یا نه!؟ آیا دارم بعضی احساسات احمقانه ی شخصی را دخالت می دهم یا واقعا توصیه هایم  تنها برای حل این مشکل بزرگ است و بس!

  ... و دیشب خواب دیدم که داشتیم با عزیز سفر کرده ای در تپه هایی قدم می زدیم مشرف به شهری کوچک و زیبا، اما ناشناخته. درباره ی اتفاقاتی که می افتاد چیزی نمی گفت.اما من نمی دانم چرا سکوتش را و آرامش خاطرش را به رضایت از خودم تعبیر می کردم...!

    همچنان به سقف خیره مانده ام.نمی توانم دوباره بخوابم.بلند می شوم چای درست می کنم.یادم می افتد حتی ذره ای شکر در خانه باقی نمانده است.باید دیروز خرید کوچکی می کردم.می بینم که فرصتی برای بیرون رفتن و خرید کردن نیست.باید برای یک روز کاری سخت آماده شوم.تا ساعت شش بعد از ظهر همه ی کار و بار یک مغازه را تنهایی بچرخانم.با مشتری ها جر و بحث داشته باشم.با همکارانی که کم کاری می کنند بگو مگو کنم و سفارش هایی را که اشتباه می شوند راست و ریست کنم.دست آخر از تنبلی و زرنگ بازی دیگران در جمع و جور کردن مغازه و نظافت دور بر خسته شوم و خودم تنهایی بار همه را به دوش بکشم.

     در تمام این ساعت های خسته کننده ، موجی از احساسات غریب بر  رفتار و گفتار من سایه می اندازد که نتیجه ی خوابی است که شب قبلش دیده ام.....گاهی حس می کنم در عالم دیگری سیر می کنم.

   

    

    

خسته ام...!

     دلم برای یکی از روزهای تابستانی در گذشته های دور تنگ شده است.ده ساله بودم شاید.جنگ ایران و عراق و بمباران شهر ها ما را آواره ی روستا های سرسبز و زیبای کردستان کرده بود.یکی از همان روزهای خاطره انگیز از خانه دور شدم و تنهایی سر به کوه زدم.
     تا زمانی که خانه های دهکده در تیررس نگاهم بود مشکلی نداشتم.اما دیری نپایید که دهکده ، از نگاه من گم شد.اطرافم پر از درخت های بلوط و بوته های پرپشت شده بود.به سختی تقلا می کردم راهی به سمت قله پیدا کنم.از اینکه دیگر نمی توانستم خانه مان را و دهکده را ببینم نگران شده بودم.حتی می ترسیدم و اضطراب و دلهره ی عجیبی داشتم.
     سرانجام به قله رسیدم.جای بسیار باشکوهی بود.نه تنها دهکده خودمان که دو سه تا روستا آن طرف تر را هم می توانستم ببینم.احساس غرور می کردم.برای اولین بار در زندگیم تصمیم گرفتم  درباره ی آن افتخار بزرگ با کسی صحبت نکنم.نمی خواستم کسی با تمسخر خرابش کند.

    هنوز هم گاهی به آن لحظه ی بی نظیر فکر می کنم.من آنجا بودم در ارتفاع چند صد متری شاید، و هیچ کس نمی دانست.هنوز اما دقایقی نگذشته بود که دلم برای خانه تنگ شد.به سرعت از کوه پایین آمدم.در جاهایی که می توانستم حتی می دویدم.

     عرقریزان و خسته به روستا رسیدم.همه چیز بر منوال همیشگی بود.بچه ها در خاک و خل کوچه های کثیف دهکده بازی می کردند.چند تا پیرمرد روستایی در سایه ی دیوار گلی نشسته بودند و درمورد مسئله ای با هم بگو مگو می کردند.کسی سراغم را نگرفته بود و غیبت یکی دو ساعته ی من تغییری در روال روزانه ی زندگی ایجاد نکرده بود.

     به خانه که رسیدم زیلوی کهنه ای روی ایوان کاهگلی افتاده بود.دراز کشیدم و بلافاصله خوابم برد.
    
      

دیروز...

     دیروز هم آفتابی و زیبا بود.هوا کمی خنک تر شده،مخصوصا وقتی که در سایه راه می روم به خودم می گویم کاش کاپشنم را پوشیده بودم.اما نمی خواهم تازگی هوا را با پوشیدن لباس اضافه حرام کنم.


     پیراهن مشکی کتانی را که تازه خریده ام می پوشم.فکر می کنم بهترین پیراهنی است که تا حالا خریده ام.سعی می کنم به یاد بیاورم چند خریده بودمش!؟ یادم نیست...! نباید بیشتر از پانزده پوند داده باشم.هیچوقت چیزهای گران قیمت نمی خرم.بدم می آید از جنس هایی که مارک های مشهور و آشنا دارند.

     احساس خوب سبکباری دارم وقتی قدم می زنم.از اینکه اضافه وزن ندارم و موقع راه رفتن نفسم به شماره نمی افتد، خوشحالم.ترک کردن سیگار هم باعث شده که ریه هایم گنجایش هوای بیشتری داشته باشند.نیم نگاهی هم به شکمم می اندازم و فکر می کنم که نباید اجازه بدهم از این که هست گنده تر بشود.

    دقیقه هایی می گذرد تا بتوانم قسمتی از یک ترانه ی زیبا را با صدای «ادل» خواننده ی انگلیسی به یاد بیاورم؛when the rain is blowing in your face/and the whole world is on your case/i could offer you a warm embrace

    ...همچنان که نمی دانم با دو-سه ساعت زمان بیکاری که دارم چکار کنم،به سمت هایدپارک می روم.با خودم می گویم اگر خلوت بود می روم در کافی شاپ گران قیمتش خودم را به صرف یک قهوه دعوت می کنم !اما نمی دانم چرا همیشه دلم می خواهد پارک ها خلوت باشند .سال ها پیش در پارک زیبای سقز هم روزهایی را ترجیح می دادم که خلوت تر از همیشه بود.می بینم که هنوز خصوصیات روحی و روانی قدیمی را از دست نداده ام.

    تنهایی، خوشبختی بزرگی است اگر واقعا تنها باشی.زندگی در لندن هم می تواند شانس بزرگی باشد اگر واقعا در لندن زندگی کنی.نه مثل من که هیچگاه تنها نیستم.همچنان که راه می روم و به سبکباری روح و جسمم فکر می کنم، با سایه های آشنا و همیشگی دور و برم حرف می زنم.دلم می خواهد لذت چند ساعت آرامش فکری را با آنها تقسیم کنم.

     در لندن هم واقعا زندگی نمی کنم.روحم هنوز بر فراز پارک زیبای شهر سقز پرواز می کند.بر آسمان پیر مراد و دوکانان بانه و در دشت سر سبز سورین و...!

     با تمسخر به خودم می گویم؛ ای بابا...! این حرفها به ما نیامده...در خیابان مجلل لندن قدم زدن و فکر کردن به اینکه مراقب سلامتی ام باشم و نگذارم شکمم از اینکه هست گنده تر شود!
     می بینم که افکارم دوباره بر مدار کهنه اش می چرخد.خانه ی من آنجاست که یاران و بستگانم آنجا هستند.جایی که زمین زیر پایم محکم تر است و گام های من استوار تر. ... و آسمانش آبی تر و غم ها و شادی هایش واقعی تر.

    راهم را کج می کنم به سمت خانه و همچنان با خودم می گویم ؛ ای بابا...! ما را چه به قهوه خوردن در هاید پارک لندن و ... ما با همین موهای ژولیده و کفش های کثیف کتانی حال می کنیم.به کار کردن در یک مغازه ی درب و داغان پیتزایی  و تحمل موجوداتی که از اینکه تو داری برایشان کار می کنی احمقانه لذت می برند.

     این فکر ها آرامش دیروزم را به هم می زند.اما در قلب من روزهایی به روشنی خورشید و امیدهایی به بزرگی دنیا هست و ... تا بعد.

    

     بی قراری گاهی خوره ی جانم می شود.روزهایی هست که آرام و قرار ندارم.همه اش به سرم می زند جایی بروم، کاری بکنم، یک چیزهایی را خراب کنم و چیز های تازه ای درست کنم.اتاقم را که بی نهایت کوچک و تنگ است ویران کنم.چادری برپا کنم کمی دورتر و به نظاره ی ویرانه اش بنشینم.


     حتی -نمی دانم از سر بیکاری است یا نه!؟- بدم نمی آید خودم را تا آنجایی که در توانم هست ویران کنم و آدمی دیگر بسازم از نو....همه ی این بی قراری ها اما، روزهایی دیر تر فروکش می کند.حس می کنم برای شکستن دیوار بلندی تمام نیرویم را صرف کرده ام و نتیجه ای نگرفته ام. احساس می کنم بیش از آنچه فکر می کرده ام ناتوان هستم... و ناتوانی از برآوردن آرزوهای دوره ی بی قراری ، آزارم می دهد.


    با این حال می دانم که اینگونه احساسات دوره ای دوباره و چندین باره سراغم خواهند آمد.


     بدترین احساسی که جان و روحم را می آزارد، احساس بد « ناتوانی» است.احساس اینکه در برابر خیلی از اتفاقات زندگی احساس درماندگی داشته باشی.


    

تنهایی...!

     در سی و هفت روز گذشته حتی یک روزش را تنها نبوده ام.همیشه یک دو نفر مهمان داشته ام

     یکی از مهمان ها آنقدر در خانه نشسته بود و جایی نمی رفت که من اواخر احساس می کردم بخشی از اسباب و اثاثیه ی اتاق شده بود.کتری شده بود که گاهی به سرش می زد سراغش برود و مقدمات یک قهوه ی تلخ یا چای کیسه ای بی مزه را تدارک ببیند.شده بود یخچال فسقلی بغل ظرفشویی که اگر می فهمید تخم مرغی برای نیمرو در آن پیدا نمی شود اصلا و ابدا کاری به کارش نداشت.یا چه می دانم شده بود عین کمد آینه دار گوشه ی اتاق که من خرت و پرت هایی را در آن قایم کرده ام... از جمله خمیر ریش ژیلتم را که ایشان به فاصله چند روز یکبار وقتی می دید دارد شبیه میرزا کوچک خان جنگلی می شود بلاخره می رفت و به بهانه ی اینکه می خواهد ریشش را بزند سری به این کمد زهوار در رفته می زد....یکی از عجایب خلقت بود این مهمان من...!!!

    دیدم از شیوه ی زندگی اش لذت می برد.از اینکه خودش را عذاب بدهد و تمام شبانه روز آیه های ناامیدی تلاوت کند و زمین و زمان و فلسفه و سیاست و اخلاق و غیره و غیره را مقصر بداند و دست آخر بپذیرد که بیماری از خودش است و راه درمانی ندارد.

     من با اینکه بدترین تجربه ها را در رابطه با نا امیدی و یأس داشته ام همیشه تلاش کرده ام خودم را از اینگونه زندان های روانی نجات بدهم.هیچگاه تسلیم نشده ام.با اینکه هنوز هم از نظر فلسفی خودم را یک انسان کاملا ناامید و مأیوس می دانم... اما و هرگز در رویارویی با واقعیت های زندگی احساس شکست و یأس نمی کنم.اینجا تفاوت بزرگی هست بین آن چیزی که «یأس فلسفی» نامیده می شود با ناتوانی هایی که طبیعی و معمولی هستند و به راحتی می توان از فلسفه متمایز کرد.

     به هر حال روزهای آخر دیدم من هم دارم به تجربه های قدیمی یأس باز می گردم.داشت من را هم به بیماری ش مبتلا می کرد.ترسیدم.دو سه روزی روی اعصابش راه رفتم و یک شب وقتی از سر کار برگشتم دیدم بلیط اتوبوس گرفته و می خواهد به شهر دیگری برود.متأسف شدم اما چاره ای نداشت لازم بود برای خودش کاری بکند.

     مهمان دوم همین دیشب رفت.یک دوست قدیمی با نسبتی فامیلی و هزاران کیلومتر فاصله ی فکری و رفتاری.در این چند روزه به من یاد داده بود که سکه های کم ارزش یک پنسی و دو پنسی روی میز را می شود خرج کرد و در واقع خیلی هم با ارزش هستند.با این سکه ها می توان یک بسته کوچک چای کیسه ای خرید یا دو سه تا بطری آب.سکه هایی که روز های زیادی روی میز تلنبار می شوند و بعد از دو سه ماه تازه  به صرافت این می افتم که چکار می توانم با آنها بکنم.مهمان دوم من یک ماشین حساب زنده بود.رقم های اعشاری را هم به حساب می آورد.... و با من البته هزاران کیلومتر فاصله داشت.
     (کاش هیچکدام از این دو مهمان من این پست مسخره را نبینند.می ترسم دلخور شوند.اگر چه فکر نمی کنم از این وبلاگ خبر داشته باشند.مگر اینکه... بگذریم...!!)

     سی و هفت روز گذشت و من حتی یک روزش را با خودم خلوت نکرده بودم.تجربه ی جالبی بود بعد از مدتها.

      این روزها هوای لندن به طرز شگفت انگیزی تازه شده است.همه ی هفته گرم بود و آفتابی .عصرها هم همان نسیم خنک همیشگی می وزید و من آرزو می کردم ای کاش تمام خیابان ها و پارک ها ناگهان خلوت می شد و من می توانستم تا آخرین نفس هایم قدم می زدم و به همه ی امید ها و آرزوهای خوب و رؤیاهای ناممکن فکر می کردم.

     اما احساس اندوه می کنم و می بینم که روزها از پی هم می گذرند و من در ناتوانی خودم هر روز پیر تر از روز پیش می شوم.امیدی به دیدار دوباره ی عزیزان از دست رفته ام ندارم و برای آنها که دوستشان دارم کاری از من ساخته نیست.
   
  شادی های اندکی دارم که ممکن است هیچ اصالتی نداشته باشند.امیدهای روشنی دارم که شاید نتوانند بر احساس عمیق ناتوانیم چیره شوند....و می بینم که در این روزهای آفتابی لندن به خواب های کوتاه شبانه و رؤیاهای ممتد روزهایم دل خوش کرده ام.

    چیز هایی هست که نمی توانم فراموش کنم و زخم هایی که دیگران را آزار می دهد و از دست من کاری ساخته نیست که خود گرفتار درد های کوچکم هستم.... و شگفتا که هنوز سرشار از انرژی هستم و نمی دانم به روشنایی کدام عشقی دل بسته ام.

پرواز را به خاطر بسپار ...!

      به خواندن نامه های فرزاد کمانگر عادت کرده بودم.فرزاد دوست نادیده و رفیق مهربان شبهای تنهایی ام بود.


      از خواب که بیدار شدم و خبرها را دیدم شوکه نشدم اما موج گرمی از خون در رگهایم دوید و احساس کردم ناگهان تب کرده ام.ترسیدم به کتاب نامه هایش که لای کتابها یم بود نگاه کنم.... می توانستم با محل کارم تماس بگیرم و مرخصی بگیرم.اما این کار را نکردم.فرزاد کمانگر؛ رفیق نادیده و معلم مهربانم به من آموخته بود که هیچگاه  احساس ناتوانی به خودم راه ندهم.


     بیرون که رفتم نمی خواستم وانمود کنم که سوگوار فرزاد کمانگر و اعدام شدگان دیگر هستم.احساس می کردم روزهای تازه ای آغاز شده اند و باید برای سر آغاز دیگری آماده شوم.

  به زندگی و مرگ این انسان های بزرگ رشک می برم.

سکوت...!!

     سکوت سرد و بی معنایی این روزها را پر کرده است. 


     گاهی لازم است در سکوت مطلق به یکدیگر خیره شویم و وانمود کنیم داریم به چیزهای مهمی فکر می کنیم.در حالیکه در این دنیای کوچک  هیچ چیز مهمی وجود ندارد که ارزش سکوت کردن را داشته باشد.


     من از زندگی نباتی متنفرم.از اینکه نتوانی حرفی بزنی و تنها دلخوش باشی به اینکه در وزش باد تکانی می خوری و ریشه هایت مثلا در اعماق خاک همچنان زنده اند.


     از سکوت متنفرم و این روزها به دنبال کوچکترین فرصتی می گردم از این سکوت مضحک خودم را رها کنم.

ادامه ...

      همکار من که در پست قبلی درباره اش نوشته بودم یک بچه ی پنج ساله دارد.چند ماه پیش از همسرش جدا شده است. این هفته پسرش را که در شهر دیگری با مادرش زندگی می کند به لندن آورده بود.یک بچه ی زردنبوی ریزه میزه که در نگاه اول کمی سرد  و بی روح به نظر می رسد اما باهوش و دوست داشتنی است.

     پدرش مدام از خرج و مخارجی که بچه در این روزها روی دستش گذاشته گله می کند.اما من تنها چیزی که در این روزها دست بچه دیدم اسباب بازی ساده و خیلی ارزان قیمتی بود.

     با اینکه با پدرش دیگر حرفی ندارم و به اصطلاح قهر هستیم اما با پسرش میانه ام بد نیست.در واقع من تنها کسی هستم که دست کم به بچه اش رو می دهم و یک جور هایی تحویلش می گیرم. امشب که آمد پسرش همراهش نبود.شاید برگشته بود پیش مادرش. می خواستم بپرسم بچه اش کجاست اما غرورم اجازه نمی داد. کس دیگری هم نمی پرسید.

    نمی دانم چرا اینقدر بچه ها را دوست دارم.اما می دانم که از کودکی یاد گرفته بودم که بچه ها را دوست بدارم و ...
   
    (... گاهی نمی دانم چرا دلتنگ می شوم وقتی می نویسم . در حالیکه هیچ دلیلی برای دلتنگی  نیست...!)

خوبی ها و بدی های من

      سالها پیش در تنهایی به خوبی ها و بدی هایم فکر می کردم.سعی می کردم  مشخص کنم دقیقا چه نوع آدمی هستم؛ خوب یا بد؟ دوران بسیار مشکلی بود . به هیچ شکلی نمی توانستم معیاری برای خوب بودن یا بد بودنم پیدا کنم.بعدها وقتی که تکه ای شعر شاملو را به یاد می آوردم که می گفت؛ « من بد بودم/ اما بدی نبودم» آن را در ذهنم مرور می کردم و به این نتیجه ی کلیشه ای می رسیدم که به طور کلی من آدم بدی بودم اما «بدی» نبودم.


     باز هم ماهها و سال هایی سپری شد تا من را به نتیجه های دیگری برسانند.مثلا به این نتیجه که من در اصل آدم بدی بوده ام اما نتوانسته ام خودم را از چنگال بدی ها رها کنم.همچنین به این فکر آزار دهنده رسیده بودم که  من دیگر فرصتی برای رسیدن به خوبی ها و خوب بودن نداشتم.


     آخرین تصورم درباره ی خودم این بود که من در واقع هیچگاه انسان بدی نبوده ام و بدی هایی که داشته ام در اصل بدی نبوده اند.اشتباهاتی بوده که هر آدمیزادی ممکن مرتکب شود.


     این فکرها از یک هفته پیش دوباره در مخیله ام جریان پیدا کرده اند.هفته ی قبل با یکی از همکارا نم مشاجره ی تندی داشتم.البته من هم مانند ایشان ابدا کم نیاوردم.در شدید ترین لحنی که به کار بردم گفتم که او کسی است که راست توی چشم طرف مقابل خیره می شود و دروغ می گوید.


     تمام همکاران دیگرم در این جدال طرف من را گرفتند و این روز ها متاسفانه این همکار موذی من هیچ طرفدار  و هم صحبتی در محل کار ندارد.البته از آن نوع آدم هایی نیست که طرز فکر دیگران برایش مهم باشد.اما من یک جورهایی دلم برایش می سوزد.حتی امشب به این نتیجه ی تازه رسیدم که من در اصل ادم بدی هستم.به این دلیل ساده که به هر دلیل و علتی کسی را آزرده خاطر کرده ام.


     ... ادامه دارد....!!!!