نویسندگی

     مدت هاست که دیگر آرزو نمی کنم یک نویسنده ی خوب باشم.رؤیای نویسنده شدن ، مانند بسیاری از آرزوها و رؤیاهای دیگر، از ذهن و روانم پاک شده است.حتی فکر می کنم چه خوب که یک نویسنده ی حرفه ای نشدم.اما تلاش کاهلانه ام برای نویسندگی ، دست کم، این توانایی اندک را به من داده است که به راحتی بنویسم.با آزادی تمام و بی آنکه اسیر قید و بند های خود خواسته و نا خواسته باشم.

     نوشتن، چیزی شبیه قدم زدن با یک دوست صمیمی در یک بعد از ظهر خنک است.در ساحل یک دریای آرام و در وزش ملایم نسیم.قدم زدن با دوستی که مدتها ندیده ای و حالا می خواهی در یک دیدار کوتاه ، تمام اتفاقاتی را که در غیابش افتاده است ، تعریف کنی.احساس آرامش می کنی و آرزو می کنی آن بعد از ظهر دل انگیز ساعت ها ادامه پیدا کند.

    هر روز یکی دوساعتی را به خواندن نوشته ها و وبلاگ های آشنا می گذرانم.مجموعه ای از شادی ها و غم های کوچک و بزرگ را پیش رویم می بینم.در بیشتر موارد حرفی برای گفتن ندارم.کاری از دستم ساخته نیست.اما خوشحالم که می بینم همه دارند می نویسند.نوشتن به روح و روان ما آرامش می دهد.اعتماد به نفس ما را بالا می برد و نمی گذارد ترس های درونی بر جان پریشان مان چیره شوند.

     نوشتن، ما را مهربان تر و صمیمی تر و صبور تر کرده است.

     امروز در سایت زمانه مطلبی خواندم که نوشته بود : « نویسندگی، نوشتن به دیگری است نه نوشتن برای دیگری...». ما داریم به یکدیگر می نویسیم.داریم با زبانی متفاوت به یکدیگر می گوییم که چه اندازه احساس های مشترک داریم و به نوشته های یکدیگر نیازمندیم.