...

   زور جار پیم خوشه به کوردی بنووسم. به داخه وه فونتی کوردیم نیه و نازانم بو تا کوو ئیستا هه ولم نه داوه فونتیکی کوردی دابه زینم. نووسین به زمانی دایک، بو من وه کوو قسه کردن له گه ل دایکمایه. پیویست ناکات باسی خوشی و ناخوشی خوتی بو بکه ی. ته نیا باسی ئه وه بکه ئه مرو چیت کردوه، بو کوی چوویت، چ خه ویکت دیوه، چیت خوواردوه، که ی خه وتوویت ...؟! ئیتر ئه و ئه زانی حالت باشه یان خراپ.

  روژگاریکی زور دوور، پیم خوش بوو ته نیا به کوردی بنووسم. ئیستا پیم خوشه به نامو ترین زمانی دونیا شت بنووسم. پیموایه، هه ستی من ئه وه نده غه ریبه که ته نیا له زمانیکی زور غه ریب دا ئه توانم ده ری برم.

...

   1- مدتی بود که کامنت های دوستان عزیز نمی دانم چرا می رفت به بخش «هرزنامه». من هم متوجه نمی شدم. ممنونم که هنوز به این وبلاگ من سر می زنید.

 راستش چون سرم این روزها خیلی شلوغ شده شاید بهتر باشد بیشتر درباره کارهای روزمره گزارش بدهم. هنوز مطمئن نیستم.

 2- دوست ناشناس عزیزی درباره اینکه آدم های گرگ صفت منتظرند شکست من را ببینند کامنت گذاشته بود... لازم است بگویم که من به طور کلی خودم و دنیای اطرافم را با همه ی خوبی ها و بدی هایش اینگونه نمی بینم. به سوی هیچ هدف خاصی خیز برنداشته ام که انتظار شکست را داشته باشم. بنابراین چیزی به نام شکست دیگر در زندگی من مفهوم خاصی ندارد. من برنامه ها و کارهایی دارم که خیلی ساده و معمولی و طبیعی هستند و علیرغم تمام مشکلات همچنان دارند به پیش می روند. عدم موفقیت من فکر نمی کنم کسی را خشنود کند. اما پیشرفت کار هایم خیلی ها را خوشحال خواهد، خودم را بیشتر از بقیه.

...

    این وبلاگ چقدر سرد و تاریک شده، مثل یک اتاق متروک. بعد از بهاره جان احساس می کنم دیگر هیچکس سری به این اتاق ساکت و سرد نمی زند.

نه حس نوشتن هست نه شوق حتی یک گردگیری مختصر.