A trip in vacuum

     

     نمی دانم برای چندمین بار است که در دهلیزهای تو در توی روحم گم می شوم. در ایران که بودم، خیلی برایم اتفاق می افتاد. اینجا اما کمتر دچار این گمگشتگی فلسفی می شوم.به فلسفه ارتباطش می دهم که بتوانم درباره اش بنویسم. در واقع چندان هم فلسفی نیست. بیشتر علامت یک خنگی مادرزاد است. یک منگی و منگولی گریبانگیر قدیمی. یک نوع ناتوانی ذهنی شاید باشد. اینکه مثلا بعضی وقت ها کم می آوری و تا به خودت بیایی می بینی سر از ترکستان در آورده ای.

    اما عجیب است، وقتی که می خواهم بی خیالش شوم، تبدیل می شود به قدم زدن در خلاء. راه رفتن در پوچی.

    وقتی هم که برمی گردم به جهان همیشگی، می بینم زمان در مدتی که داشتم در پوچی قدم می زدم، از حرکت ایستاده بود. همه چیز سر جایش است. چیزی دست نخورده است. اتاق مثل همیشه در هم برهم و درب و داغان است.هنوز چند جفت جوراب تمیز در کمد لباس ها باقی مانده. جوراب های نو می پوشم.کفش هایم را پایم می کنم و تصمیم می گیرم در هوای بارانی و سرد ساعتی قدم بزنم.



     There is some very rare periods of time when we fall into a deep emptiness. I would remember one of my friend's word used to say humorously that we all came to the west having still all the eastern mental diseases with us !

     And I am exactly the one who has his spiritual eastern illness! ( I have put it in a polite concept !)

     The news is about walking in a vacuum. I was wandering for a few days in the vacuum, just about to get lost for another two or three days more. But I am back again, breathing in the same atmosphere as usual , opening my eyes into the same realistic world and hoping to pass my kiddy English exam tomorrow !

I Wish I Had

      It is quite frankly that the most people nowadays don't want to read same as the years in the past.Celebrities, fashions, actors and actresses are starring in people's daily life, from the breakfast in the morning to the shared bed in the night.

      Everybody just tries to play a role in her/his own life.The quality of the social life belongs to the importance of the role they are playing. People have learned how to play nice, how to attract their own single audience. The way you dress, the style you performs and the vocabularies you use, can turn your weakness into strength ! Many people will notice that, but it doesn't matter, everyone's the same !
      Although I have had always troubles caused by the Writing but I still like to write down every single word I know. I like to communicate through the writing only.I think I am honest when I write. In speaking I don't know why I don't trust even my own words !

      
     So what ?! What's the point ? What I'm trying to say? Nothing important really !  I was attempting hard to recall the details of a twenty minutes conversation I had in the college with a classmate, suggesting me to try to speak rather than to write. Then I thought; yes, to speak , to read a play on the stage, it seems the most difficult job to me.

       ...but I love writing, I trust the concepts beneath the words, especially those which stick out from the pile of the words....and giving me the great feeling of pleasure when I discover them.

        I must write, I need to write,in every step I take, at every minute I think. I wish I had written all the memories in my life, day by day, step by step. I wish I had all the words in the universe !

تا چشم کار می کند، دریاست !

     از بیکاری و تنبلی و خواب زیاد و پشت کامپیوتر نشستن و کتاب خواندن و خیلی چیزهای دیگری که این روزها گریبانگیر است، بدم می آید. نمی دانم اگر همصحبتی با دوست جدیدم،ریم، نبود ، روزهایم را چگونه می گذراندم. ریم، با زندگی ساده و شور و شوق های کودکانه اش، من را به دنیای از یاد رفته ای بر می گرداند که پر از هیجان و امید بود.
     مطمئن نیستم، اما امیدوارم بتوانم درباره ریم بیشتر بنویسم.
    امروز عصر، دلم می خواست جای دیگری بودم. مثلا در افغانستان، عراق، لبنان، جایی در ایران...! هر جایی که اندکی احساس هیجان و سرزندگی و تحرک به آدم دست بدهد. هر جایی غیر از این جزیره ی آرامش.  گاهی احساس می کنم شده ام عین رابینسون کروزوئه  !  لازم است کاری بکنم، کلکی جور کنم و بار دیگر دل به دریا بزنم. کشتی در کار نیست. دریا، تا چشم کار می کند گسترده است.
    می خواستم به ریم بگویم ،چرا همیشه مرا در ته دریا نگاه می داری؟!  بعد دیدم نمی توانم درست به انگلیسی ترجمه اش کنم. مخصوصا که او هم از آن قبیل آدم هایی است که اگر به چیزی گیر داد، دست بردار نیست، فراموش هم نمی کند. بی خیال شدم و فکر کردم باید دوباره انگلیسی نوشتنم را ادامه بدهم.

     

بی خیال انگلیسی...! برگشته ام دوباره پارسی را پاس بدارم

    
     سال ها پیش، زمانی که آرزو داشتم شاعر بشوم، کتاب های زیادی می خواندم و با شاعران زیادی آشنا می شدم. سعی می کردم راز و رمز کلمه ها و جمله هایی را که می خواندم کشف کنم.تمرین می کردم چگونه احساساتم را به بهترین شکل ممکن بیان کنم. راستش، خیلی چیزها یاد گرفتم، اما شاعر نشدم.زندگی با شعر و شاعری زبانم را روان تر کرده بود و رویم را زیاد تر. چیز هایی که امروزه «اعتماد به نفس» می نامند.
     اما چه نیازی به آنهمه کتاب خواندن و شعر نوشتن داشتم وقتی که در نهایت برای گفتن یک جمله ساده، می بایست روز های زیادی در لاک خودم فرو می رفتم و انگار اولین باری بود که با یک موجود مشابه روبرو می شدم !
     قصه داستان نویس شدنم هم، چیزی شبیه به همین ماجرای شعر و شاعری بود. یاد گرفته بودم چگونه شخصیت های داستان ها را، قهرمان ها و ضد قهرمان ها را تشخیص بدهم و تحلیل کنم. رمان و داستان و قصه به من یاد دادند چطوری درباره ی رفتار کاراکترهای دور و برم قضاوت کنم.حتی درباره خودم.
      اما لحظه هایی پیش می آمد که در حل و فصل ساده ترین مسائل در می ماندم. چیزهایی که آموخته بودم، مستعمل در گوشه ایی از مغزم گرد و خاک می خوردند.
     هنوز هم پرسش های ساده ای را توی سرم، با خودم  به این سو و آنسو می کشانم و دست آخر از این حمالی بی نتیجه خسته می شوم و بدترین پاسخ دم دست را تحویل می دهم.
     امشب به طور خیلی جدی داشتم فکر می کردم که لازم است، هر سال دانسته ها و ندانسته های زیادی را در مغزم به روز کنم.بعضی شان را که مدتهاست در انتظار پاسخ مانده اند، یکسره بریزم بیرون و بی خیال شوم.
     گاهی لازم می شود، کاغذی برداریم. سیاهه ی مسائلی را که داریم بنویسیم و بعد بنشینیم بینیم چه خاکی می شود سرشان ریخت !

My Ear At His Heart



      When I wrote my very first poem, I was 11. We fled the town and had to remain in a dirty village for a while because of the terrible war. Once, I saw a group of Darwesh ( = a group of religious followers with different points of view in the religion) came to the village and practice their ceremony as if there was no war or refugees around. They had very long hair and carried swords or knives as a part of their ceremony.

     As far as I remember, these Darwesh's job was to demonstrate horror in public. Stubbing each other with knife, beheading somebody or eating bulbs when the light was on ! Then they treated all the wounds as if the wounded has never been injured !  Basically to boast the power which they had from the Sheikh, the chief, therefore to show the power of the faith.

     Then, I came up with the idea of teasing them in a poem. My father liked it and corrected all the mistakes and added a few lines. Still I have a very clear picture of the time he was trying hard to correct the poem and to find the appropriate vocabularies. He was as excited as I was. Later on, I was officially named as the poet of that comic poem. Afterwards, my father would introduce me to his guests and ask me to read the poem in front of them, at the parties, looking at me proudly.

     Two or three years later when I was writing serious( and kiddy) poems, my father advised me to give up poetry and focus on my lessons at school, despite of the fact that he was a good poet in his early years. Then when he was a successful businessman, never tried to illuminate our future in the business. His dream was to send the nice characters and educated members to the society, as many parents wish to.

     I couldn't be a poet- which I don't envy- but I could maintain my education - and I regret for not finishing my study.

     In spite of many failures and disappointments my father had, he was a very confident, optimistic and charming. Yet, I think his death by the heart attack was a disaster. He wouldn't die because of his heart disease, his heart was supposed to be more stronger than it actually was.

     Tonight I was thinking of what I have inherited from my dad ? Confidence ? Optimism ? Anything else ? ... Lets say Confidence !

     When I do something so risky and so strange, I am impressed by feeling absolutely confident !!!

     ... and I have put my mind in a risky situation again... and I feel confident, same as ever .

Everything AND Nothing

    I am a night owl and I've been noticed of it since I was in high school. I have no idea of when or where this trait settled with me. I remember in the past we would enjoy sitting and gabbing in nights with siblings for hours. We used to talk about the plans we had for the future,our dreams and the roles we would play in the community.( I have put off all the gossips and critical discourses we had about others!)

     

    We would move to the kitchen quietly, making a tea and starting the conversation in the very first minutes. The atmospher was excited and full of emotions. Everyone was trying to not missing a single word as if it was a last chance to speak.Although years later we all dispersed around, the memories are still fresh and we often recall those occasions.

    

   The great chance of growing up within an extended family had lots of advantages as well as disadvantages. It would be silly if we expected to get success in all the aspects of life. The illustrain of the life might not be the same latter. Some unexpected incident might cause a big difference in our life or we may stay as an ordinary person tolerated with all the disappointments we have.

     

    Passing through my experience, I strongly believe that we must pay the price for our dream, but I need to add the fact that paying a price does not necessarily mean you will get your dream. When you are paying the price,at least you get closer to the gaol, to feel satisfied for the effort and to not having a sense of uselessness.

     

    I think we are all here on the earth for different reasons, different obligations. Lets say we have appointed if you like. ( nothing religious here nor connected to the eternal world ! ) And I am still wondering if I have recognised the duty I have appointed to !

    

    When I started writing this post, I was going to talk about my sleeplessness I have got since the last week, but the writing headed to the completely different way ! That's why I will never reach the conclusion ! Never mind ! Writing is like wandering on the streets of a crowded city, you may end up at a cafe or a shopping centre alike, or you get lost for hours ! 

Visit to Victoria and Albert Museum

       

    گیج و منگ و علاف سر از موزه ای درآوردم که همین نزدیکی هاست. بخش های متنوع موزه شلوغ بود. اما سالن هایی که من دوست داشتم خلوت بودند. از جمله سالن معماری و مجسمه.کلی چرخیدم و بعد از دو ساعت تازه دیدم خیلی قسمت هایش را نرفته ام. در یکی از بخش های آسیایی فرش بسیار زیبایی روی زمین پهن شده است و در یک اتاق خیلی بزرگ شیشه ای محافظت می شود.نامش را فرش اردبیل گذاشته اند اما در شناسنامه ی آن اسم استاد بافنده اش کاشانی است.

    با خودم فکر می کردم روزی از روزها بچه های خودمان را به دیدن این موزه خواهم آورد تا مانند این بچه های اروپایی لذت گردش در یک جهان باستانی را تجربه کنند.

    ناگفته نماند، بیشتر غرق تماشای بازدید کنندگان شده بودم.ممکن بود هر لحظه ماموری پیدایش شود و بگوید اینها که پا دارند و راه می روند، جزء آثار موزه نیستند، آثار موزه این چیزهایی هستند که ثابتند و حرکت نمی کنند !

    

  Also I was surprised when I realised there were not many none-European visitors in the museum, as I see them everywhere in London,particularly at the shopping centres. It seems we don't care about the ancient history,therefore about our identification.We are such  miserable consumers !

     

 On the way home, I was regretfully thinking why I have been so lazy to visit these great facilities.  I spent more than two hours watching amazing sculptures ,paintings and architectures and yet wanted to stay more. I wish I was one of those statues standing calmly and gazing nowhere in the space !

       I need to go back and complete my journey through the history, next time to visit British Collection.

Holiday's over

     It was a nice weather and a cool rain when I left the college and walked home. I saw many Christmas trees laying down in front of the houses await to be collected. I was thinking of what is happening for a Christmas trees afterwards. Probably there are factories, reuse them and produce wooden stuff. Then I try to recall a lesson we had with our previous teacher,v.a , about the green environment and recycling. I couldn't remember any relevant vocabulary and I blamed my memory.

     The trees, obviously,are going to be ended up in a tragic fate. Once they have been treated as a lovely young tree and just in a few years time cut off and became a Christmas tree. We do the same with animals, beefs, ship, goats, hens, pigs, dogs and cats( in some regions !). A very small minority of the human global society are trying to support animals and to convince us to not killing and eating them. We call them stupid vegetarians with romantic senses and pale faces !

     As I have totally respecting the ideas of saving other creatures, I am wondering if I could find a nice red meat in tesco, a store with the reasonable prices. I have had mostly vegetables for the last days.I am starving now and this a time to forget about my ideal world !

     I was watching a song on YouTube while I had my dinner. The video was showing poverty an famine in places like Africa.

     I didn't enjoy the food. I changed the channel to something different and start thinking of the Christmas trees again. What will happen to all those trees on the streets of London ?! Such a crazy idea for the Christmas celebration !

از ایام نویسندگی

    
 همیشه  فکر کرده ام می توانستم نویسنده ی خوبی باشم، دست کم معدودی خواننده برای خودم دست و پا کنم و کار و بارم هم از همین راه نویسندگی پیش برود، اگر و تنها اگر  کمی سختکوش تر بودم. ساعت های بیشتری پشت میز می نشستم و کاغذهای زیادتری را سیاه می کردم. اما جز در موارد خیلی کم، هیچگاه نتوانستم آن اراده ی لازم را به دست بیاورم. برای من نویسنده ها آدم هایی بودند که تنها در ساعت هایی که لازم بود می نوشتند. باقی روز ها و شب هایشان را با خیره شدن به دیوار و غرق شدن در افکار نا به سامان و سیگار دود کردن پشت پنجره ها سر می کردند. این بود که بیشتر به شعر علاقه داشتم که زمان کمتری می طلبید و خستگی چندانی هم نداشت. تا اینکه از شاملو خواندم که جوان ها باید شعرهایشان را بار ها بازخوانی و غلط گیری کنند و در واقع شعر نوشتن یک نوع کار کردن بود. این را البته خیانت به «الهام شعری» و قرار گرفتن در معرض « شعور نبوت» و « شهود شاعرانه» می دانستم.
 بعدها که تلاش می کردم داستان کوتاه بنویسم، دریافتم که نویسندگی در حقیقت کاری است که با مزاج گشاد، سر سازگاری ندارد! 
در یک مورد خاص، تصمیم گرفتم روی یکی از داستانهایم ساعتها کار کنم. شب ها تا دم دمای صبح، پشت میز می نشستم و بازنویسی و ویرایش می کردم. بعد از چند هفته متوجه شدم برای آن داستان سه چهار صفحه ای، بیشتر از صد صفحه کاغذ سیاه کرده ام. دوازده نسخه ی کامل دستنویس داشتم که هریک از آنها قرار بود نسخه ی آخر و ویرایش شده ی داستانم باشد. برای تشویق کردن خودم و خودنمایی پیش دوستانم، این دستنوشته ها را توی کشو میز نگه داشته بودم و به هر بهانه نشان دیگران می دادم که : نویسندگی کار سختیه! ببین این همه کاغذ پیشنویس یک داستان چهار صفحه ای است ! جالب اینکه وقتی همان داستان ،به مناسبتی ،در یکی از ویژه نامه های «عصر پنجشنبه» به سردبیری مندنی پور چاپ شد، دیدم هنوز جاهایی بود که باید اصلاح می کردم، جل الخالق !!!

my new year's list



     I remember a long time ago,aged around 15 or 16- not sure- when I would stay indoor reading books for hours.I had no intention to go out, playing football or hanging around the streets for nothing, as the guys were expected to do at the same age.I was captivated by the books, by the stories of the world which wasn't really existed.

     Now, I find myself completely different.I am so keen to go out, to walk on the streets for hours with no reason. I assume that reading a book is much harder than walking outside for hours. I don't like football, but I like sports such as cycling and I am seriously thinking of getting a bicycle, wondering whether I can enjoy the time I am out.So, I should write it down on the list I have made for the new year, summarising all the plans I have. ( a secret : every year I make a list of my plans for the new year but I rarely reach one of them ! )

     I have quite a lot in my list for 2011. On the top of the list is to pass my driving test - I am doing a preparation course at the moment- and then, buying a car, a cheap one which I have already asked friends to find it for me. I have two important courses too, one in English and the other one in Media study for the months ahead and some more plans like renting another place and moving to a house more comfortable, visiting all the museums in London, going cinema more and trying to not taking this bloody life so serious !!!

     I need to admit that I had crossed out many more plans on the list, before I start writing about them on the blog. Probably the only note I am not going to ignore is the one in the bottom: Take it easy, life is too short to be summarised in a list !

    

Happy New Year