سکوت سرد و بی معنایی این روزها را پر کرده است.
گاهی لازم است در سکوت مطلق به یکدیگر خیره شویم و وانمود کنیم داریم به چیزهای مهمی فکر می کنیم.در حالیکه در این دنیای کوچک هیچ چیز مهمی وجود ندارد که ارزش سکوت کردن را داشته باشد.
من از زندگی نباتی متنفرم.از اینکه نتوانی حرفی بزنی و تنها دلخوش باشی به اینکه در وزش باد تکانی می خوری و ریشه هایت مثلا در اعماق خاک همچنان زنده اند.
از سکوت متنفرم و این روزها به دنبال کوچکترین فرصتی می گردم از این سکوت مضحک خودم را رها کنم.
No comments:
Post a Comment