I am here  :)

 I haven't even read my last post on his blog. Was it two years ago? Three years? Not sure!

 I'm not here really writing again. This is just a test. I'm examining my feeling facing myself here on this mirror again. Do I feel quite similar? Nostalgia?! Sorrow ?! Emptiness ?! Or what ...?!!

 I am a married man now, it happened just about a year or so. This my only news to write to myself. I am a bit older, feel a bit more experienced, calm and emotionally stabled. 

 I'm not going to write about Her, at least for now. I'm writing about myself only, only to myself. I'm a bit older,  more kind , a bit more selfish...! A bit more Hooshyar !

  But I'm still here, somewhere around, doing something or nothing , who cares ? The point is I'm still here ! 

رمانی که هیچگاه...- دو

   ایده ی نوشتن رمان مورد نظرم، شاید زمانی خیلی برایم جدی شد که فهمیدم در برابر بسیاری از اتفاقات زندگیم، هیچ عکس العملی نمی توانم نشان بدهم، جز اینکه درباره شان حرف بزنم. می توانم البته سکوت کنم. اما تجربه های زیادی دارم که با سکوت کردن درباره دشواری ها، آنها را قدرتمند تر و سرکش تر کرده ام. حرف زدن، یا آنطوری که نویسنده ها می گویند: روایت کردن، نوعی جنگیدن با دشواری است.
   در رمانی که دوست دارم بنویسم، تمام اتفاقاتی که روایت می شوند، در دایره ی کوچک دنیای شخصی خودم قرار دارند. همه ی شخصیت های رمان، با اضافه کردن ضمیر متصل اول شخص مفرد (میم)، به خودم پیوند زده می شوند. مثلا وقتی می خواهم خاطره بمباران شهر را در زمان جنگ مرور کنم ، می گویم «شهرم» بمباران شد، نمی نویسم : «شهرمان». چرا که دوست ندارم دیگران را در احساس خودم راجع به بمباران شهر شریک کنم. هدفم این است که تنها درباره ی سهمی از شهر صحبت کنم که متعلق به من است و حق دارم آنگونه که دوست دارم درباره اش ابراز نظر کنم.
   رمان، پر است از نام هایی که با یک ضمیر متصل، به دنیای کاملا" شخصی من گره خورده اند. بخشی از جهان درونی من هستند و حتی در مواردی جز من به  دیگری تعلق ندارند. با یک جمله کوتاه شخصیت ها را به نام خودم ثبت می کنم و طوری روایتشان می کنم انگار درباره ی بخشی از وجود خودم می نویسم.
   در فصلی با عنوانِ « مادربزرگم مرد»، در داستان زندگی و مرگ مادربزرگم، تنها او حضور دارد و من. سعی می کنم او را تنها در فردیت خودش، جدا از شوهر و بچه هایش بازخوانی کنم. می خواهم او را در لحظه های خالص تنهایی اش به تصویر بکشم. در لحظه هایی که واقعا" تنهاست و نقش خواهر، همسر و یا مادر را ایفا نمی کند. می خواهم ببینم در آن لحظه های بکر تنهایی، چگونه به دنیای سخت پیرامونش نگاه می کرده !؟ 
   مادربزرگم، برادری داشت که در جوانی از دست داده بود و در غربت، بیرون از ایران به خاک سپرده شد. او را «کاک آغا» صدا می کرد.( در فارسی، خان داداش) و تا هفته های آخر زندگی اش، تا زمانیکه که هنوز نایی برای حرف زدن داشت، از او صحبت می کرد. کاک آغا در ذهن مادربزرگم ابر مردی بود که سرشار از مهربانی و عشق و دانش و شعور بود. در توصیف های مادربزرگ، کاک آغا جوانی خوش تیپ و رعنا بود که خط خوشی داشت و چیزهایی را که در «مکتوب» خوانده بود برایش تعریف می کرد.
    در این فصل می خواهم که او کاک آغایش را لحظه ای فراموش کند و تنها درباره ی خودش حرف بزند. اما برای مادربزرگم فراموش کردن کاک آغا غیر ممکن است. نمی تواند بدون او در رمان من نقشی ایفا کند. خان داداش، تکه ای جدا ناشدنی از وجود مادربزرگ است. همانگونه که او خود، بخش انکار ناپذیری از شخصیت من شده است. نمی توانم فراموشش کنم. هر ازگاهی چند خوابش را می بینم و گاهی با آن ظاهر زیبای روستایی اش، در شلوغی ایستگاه متروی لندن، یادش در من زنده می شود و تا رسیدن به محل کارم همراهیم می کند.
   رمان من با جمله های خبری کوتاه ادامه پیدا می کند : عمویم به تیمارستان فرستاده شد. خواهرم به دانشگاه رفت. پدرم سکته کرد. برادرم معتاد شد. دوستم خودش را کشت. مادرم گریه کرد. خواهرزاده ام به دنیا آمد. ... و الی آخر.
  
   با نوشتن این فصل ها می خواهم بگویم که می دانم دقیقا" از چه راهی آمده ام. به اتفاقاتی که برایم پیش آمده آگاه هستم. تلخی های زندگی را ناخواسته نوشیده ام و شادکامی هایش را هم فراموش نکرده ام. می خواهم بگویم که از فریب دادن خودم و دیگران نفرت دارم. اگر زمانی می خواستم نقشی ابلهانه و فریبکارانه در زندگی شخصی و اجتماعی بازی کنم، از سر نا آگاهی بوده. امروز به حقیقت زندگی آگاه شده ام. تاریخ غم ها و شادی هایم را مرور کرده ام و دیگر نه فریب خواهم خورد نه فریبکاری خواهم کرد.

   در ادامه این پستها یادم باشد درباره واژه های کلیدی رمانم بنویسم. واژه هایی مانند سیاست، ادبیات، عشق، تنهایی و مهاجرت.

رمانی که هیچگاه نخواهم نوشت- یک

   سالهاست که در کنار تمام آرزو های بزرگ و کوچکی که داشته ام، آرزوی نوشتن یک رمان را همچنان در مخیله ام می پرورانم. رمانی که حالا دیگر مطمئنم هرگز نخواهم نوشت. نوشتن این رمان، حالا دیگر می توانم با قاطعیت بگویم که به شکل یک «آرزو» باقی خواهد ماند.

   در این نوشته هایی که نمی دانم چند فصل طول خواهد کشید، سعی می کنم از چرایی تحقق نیافتن این آرزو صحبت کنم. می خواهم، در ضمن ، توانایی م را در تحلیل رفتارهای خودم محک بزنم. حس می کنم اگر همچنان در موردش سکوت کنم، تدریجا این آرزوی محال تبدیل به یک بیماری درونی می شود و در نهایت روی تصمیم گیری هایم در جهان واقعی تأثیر خواهد گذاشت.

   می خواهم حتی به نوعی با این روزهای سختی که داریم مبارزه کنم. روزهایی که خواب ها و رؤیاها و خیالپردازی های ابلهانه، خیلی به سادگی در زندگی واقعی روزمره ی ما رسوخ می کنند و تا به خود بیاییم، می بینیم در جهانی معلق میان رؤیا و واقعیت سرگردان شده ایم. می خواهم با اندوهی که محاصره ام کرده است بجنگم.

  با نوشتن درباره این آرزوی شخصی، اعتراف کرده باشم هنوز چیزهایی را در درونم پنهان نگه داشته ام که در کشاکش این روزهای طوفان زده، جایی در دهلیزهای پیچاپیچ روحم، حفظ کرده ام. حتی خودم گاهی شگفت زده می شوم وقتی درمی یابم، از گزند این همه ویرانی مصون مانده اند. این را شاید بتوان به یک خودخواهی عمیق تعبیر کرد، یا چیزی از این دست.

   اگر اتفاق روانی خاصی پیش نیاید، به تدریج در اینجا خواهم نوشت که چه نوع رمانی دوست دارم بنویسم، چه شخصیت ها و اتفاقاتی قرار است در این رمان خوانده شوند و الی آخر... !

...؟؟؟

   مدتهاست که چیزی در این وبلاگ ننوشته ام. در واقع این طولانی ترین زمان نانوشتن در شه و گار است. اما هر روز تقریبا به اینجا سرکی می کشم و می بینم هنوز کسانی هستند که روزانه سری می کشند و می گذرند. می بینم که هنوز دوستانم می آیند و انتظار دارند چیز تازه ای نوشته باشم اما دست خالی اینجا را ترک می کنند ( نه که قبلا خیلی با دستهای پر رفته باشند ! ) اما به هرحال صدای آرام و یکنواخت نفس های یکدیگر را می شنیدیم و خیال مان راحت می شد که هنوز داریم نفس می کشیم.

   نوشتن درست مثل صدای نفس کشیدن در حین خواب در یک اتاق تاریک است، وقتی که سکوت ترسناکی هست و هیچ صدای دیگر انسانی به گوش نمی رسد.

   این روزها دارم به این موضوع فکر می کنم که با چه بهانه ای دوباره بیایم در این اتاق تاریک آرامش بخش، نه ترسناک، دراز بکشم. لحظاتی به خواب بروم و دوباره صدای این نفس های منظم را بشنوم و شنیده شوم.

  

  

هویت

   تقریبا ده روز پیش، سر از کتابفروشی آکسفام درآوردم. در این کتابفروشی، کتابهای دست دوم به قیمت ارزان فروخته می شوند و مانند سایر فروشگاههای آکسفام، درآمد مغازه ها صرف کارهای خیریه می شوند.اگر از مشتری های همیشگی این کتابفروشی باشید، گاهی می توانید کتابهای خوبی را با قیمت های باورنکردنی در آنجا پیدا کنید.
   رمان کوچک «هویت» میلان کوندرا یکی از آن کتابهای مورد علاقه من است که بر حسب اتفاق در آکسفام دیدم و بلافاصله خریدمش. بهای پشت جلدش هفت پوند است در حالیکه در آکسفام تنها دو پوند بود. تفاوتی هم با دست اول نداشت. تازه و سالم.
   در صفحات پایانی رمان، بارها مکث می کنم و به «هویت» فردی خودم فکر می کنم. فکر می کنم به اندازه ای که لازم بوده، خوشی ها و ناخوشی های زندگیم را تجربه کرده ام. رابطه های خوب و بدم را با خودم و دیگران از سر گذرانده ام. از میان امیدواری ها و ناامیدواری های زیادی گذشته ام. اوج گرفته ام، سقوط کرده ام، ساخته شده ام و از نو ویران شده ام.
   در آخر، هنوز نمی توانم تعریف ساده ای از خودم پیدا کنم. اینکه چه جور آدمی هستم!؟ قدرتمندم، یا ضعیف...؟ مجربم یا خام...؟ دروغگو هستم یا راستگو...؟ درستکار یا نادرست...؟ مؤمن هستم یا بی ایمان...!
   در عین حال، بعد از این همه سال، هنوز نمی دانم چه چیزی را درستکاری بنامم و چی را نا درستکاری...!
یکبار، چند ماه پیش در یک شب نشینی گرم، وقتی که حرف به هویت فردی و جمعی کشیده شد، با دوستم شروع کردیم به تجزیه و تحلیل رفتارهای یکدیگر. دوستم خیلی اصرار داشت «اعتماد به نفس بالا »را به من تفهیم اتهام کند، اما من به هیچ وجهی زیر بار این اتهام سنگین نرفتم.
   من شاید از آن دسته آدم هایی هستم که در یک دایره ی محدود، تقریبا برای هر نوع ریسکی آمادگی دارم. اما اینها نشانه ی اعتماد به نفس نیست. گاهی حتی به حماقت و جاهلیت نزدیک تر است. از همه مهم تر اینکه این نوع ریسک ها را بیشتر در درون خودم، در دایره ی روح و روانم انجام می دهم. در واقع، در بازی کردن با روان خودم، از خطر کردن نمی ترسم. اعتماد به نفسی که دوستم می گوید، بیشتر درونی است. در برخورد با خودم، با خویشتن خودم، ابدا مدارا نمی کنم. اما در رابطه با جهان بیرونی، خیلی دست به عصا و محافظه کارانه رفتار می کنم.
  من هم مانند میلیون ها انسان دیگر با تضاد ها و تناقض های موذی روحم درگیر هستم. این تضادها گاهی نتیجه های عالی و خوبی دارند، گاهی هم بسیار عذاب آور و غیر قابل تحمل هستند.
   خوشا به روزگار مردمانی که هویت فردی خود را تنها در بود و نبود «دیگران » و محیط پیرامونشان تعریف می کنند. کسانی که در حقیقت برای هویت فردی تره هم خرد نمی کنند. هر چه هست هویت جمعی است و لا غیر...!